03/09/20 03:17:08
Αυτή Νίκο μου θα περιγραφόταν ως ολόχρυση. Αλλά παίζει να βγει είτε 64 RD η και 64 RB. Πιο σωστή στους χαρακτηρισμούς χρώματος απ’ολους, είναι αυτή η Καναδέζικη εταιρεία η ICCS, που πιστοποιεί ο,τι θες, αλλά δέχεται να γράψει RD μέχρι και 90% χρυσή πατινα να έχει, όχι 99% σαν τις άλλες...που εδώ έχει 98-99%. Το 64 για τα 2 σποτάκια.
Αυτη η ICCS, έχει πολύ καλή φήμη στον Καναδά, πολλά Καναδέζικα ακόμη και στο registry κατορθώνουν και κρατάνε και τις δυο πιστοποιήσεις επίσημα, πχ PCGS 65 RB, ICCS 65 RD. Το πρόβλημα είναι ότι τα νομίσματα τα επιστρέφουν σε θήκη διαφανή, φλιπ 2.5x2.5 ίντσες, ίδιο με αυτά που ζητάνε οι Αμερικανοί να είναι τοποθετημένα τα νομίσματα πριν το submission, με διπλή θηκουλα: στη μια την μπροστινή βάζει το νόμισμα σε μικρότερο αεροστεγές φλιπ και το κλείνει κι αεροστεγώς από πάνω και στην πίσω βάζει το καρτελάκι με το βαθμό και το κλείνει κι αυτό. Εμένα δεν με ενοχλεί αυτό, αλλά την πλειοψηφία την ενοχλεί πολύ. Το Mylar δεν πειράζει το νόμισμα ούτε μακροχρόνια αλλά γι αυτό το λόγο είναι και εύθραυστο κιόλας (σκληρό πολύ).
Το άλλο θέμα της είναι ότι είναι one man show, ούτε ιστοσελίδα έχει ούτε τίποτε, αν τον πιάσεις στο τηλέφωνο τυχερός θα είσαι, χωρια η καθυστέρηση από Καναδά. Είχα ένα τέτοιο κάποτε. Συλλογής J.J. Pittman, αυτός που έβαλε δεύτερη υποθήκη στο σπιτι του και ταξίδεψε το 1953 στο Καιρo επι Νάσσερ για την πώληση της συλλογής Φαρουκ. Και τι δεν πήρε ε.... Παραδόξως το $20 του 1933 που ήταν σε γκρουπ νομισματων παρακαλώ πολύ, όπως και άλλες σπανιοτητες που η κάθε μια μπορεί να έχει από $10000 έως $2000000 τώρα, εξαφανίστηκε πριν την πώληση, κατάλαβαν τελευταία στιγμή τι είχανε στα χέρια τους και το εξαφάνισαν για 50 χρόνια και 50 χρόνια μετά βγήκαν στο Λονδίνο και το πούλησαν στον Fenton για $300000, δε θυμάμαι ακριβώς, την ιστορία τη γράφει λεπτομερώς το βιβλίο illégal tender.
Aσε που τα πιο πολλά η από το νομισματοκοπείο κατευθείαν τα επαιρνε, η ήταν ακόμη σχετικά φτηνά τη δεκαετία του 40 και τέλη του 30.
Αυτη η ICCS, έχει πολύ καλή φήμη στον Καναδά, πολλά Καναδέζικα ακόμη και στο registry κατορθώνουν και κρατάνε και τις δυο πιστοποιήσεις επίσημα, πχ PCGS 65 RB, ICCS 65 RD. Το πρόβλημα είναι ότι τα νομίσματα τα επιστρέφουν σε θήκη διαφανή, φλιπ 2.5x2.5 ίντσες, ίδιο με αυτά που ζητάνε οι Αμερικανοί να είναι τοποθετημένα τα νομίσματα πριν το submission, με διπλή θηκουλα: στη μια την μπροστινή βάζει το νόμισμα σε μικρότερο αεροστεγές φλιπ και το κλείνει κι αεροστεγώς από πάνω και στην πίσω βάζει το καρτελάκι με το βαθμό και το κλείνει κι αυτό. Εμένα δεν με ενοχλεί αυτό, αλλά την πλειοψηφία την ενοχλεί πολύ. Το Mylar δεν πειράζει το νόμισμα ούτε μακροχρόνια αλλά γι αυτό το λόγο είναι και εύθραυστο κιόλας (σκληρό πολύ).
Το άλλο θέμα της είναι ότι είναι one man show, ούτε ιστοσελίδα έχει ούτε τίποτε, αν τον πιάσεις στο τηλέφωνο τυχερός θα είσαι, χωρια η καθυστέρηση από Καναδά. Είχα ένα τέτοιο κάποτε. Συλλογής J.J. Pittman, αυτός που έβαλε δεύτερη υποθήκη στο σπιτι του και ταξίδεψε το 1953 στο Καιρo επι Νάσσερ για την πώληση της συλλογής Φαρουκ. Και τι δεν πήρε ε.... Παραδόξως το $20 του 1933 που ήταν σε γκρουπ νομισματων παρακαλώ πολύ, όπως και άλλες σπανιοτητες που η κάθε μια μπορεί να έχει από $10000 έως $2000000 τώρα, εξαφανίστηκε πριν την πώληση, κατάλαβαν τελευταία στιγμή τι είχανε στα χέρια τους και το εξαφάνισαν για 50 χρόνια και 50 χρόνια μετά βγήκαν στο Λονδίνο και το πούλησαν στον Fenton για $300000, δε θυμάμαι ακριβώς, την ιστορία τη γράφει λεπτομερώς το βιβλίο illégal tender.
Aσε που τα πιο πολλά η από το νομισματοκοπείο κατευθείαν τα επαιρνε, η ήταν ακόμη σχετικά φτηνά τη δεκαετία του 40 και τέλη του 30.
.