Ένα από τα αγαπημένα κομμάτια της συλλογής μου, ένας κόκκινος μπερές των βρετανικών αερομεταφερόμενων δυνάμεων. Οι κόκκινοι μπερέδες είναι από τα πιο περιζήτητα και ακριβότερα αντικείμενα στα βρετανικά militaria και όπως είναι φυσικό, η αγορά είναι γεμάτη από κόπιες σε τέτοιο βαθμό, που συνήθως η πλειοηφία όσων εμφανίζονται σε διάφορα fora για εκτίμηση, να είναι αντίγραφα ή "πειραγμένα" μεταπολεμικά κομμάτια. Ο συγκεκριμένος βρέθηκε ανέλπιστα εδώ στην Ελλάδα και ανήκει στις σπανιότερες χρονολογίες, αυτήν του 1943, καθώς αυτοί άρχισαν να χορηγούνται το 1942.

Μερικές φωτογραφίες και μερικά σχόλια με τα χαρακτηριστικά σημεία των αυθεντικών μπερέδων.

Το επάνω μέρος. Ένα από τα χαρακτηριστικά είναι η ύφανση. Σε κάποια πιο φθαρμένα κομμάτια διακρίνεται καλύτερα απ' ό,τι εδώ ένας "κόμπος" στο κέντρο, από τον οποίο ξεκινούσε ακτινωτά η ύφανση. Παρατηρούνται έτσι κάποιες καμπυλωμένες ακτίνες.

Η κάτω πλευρά. Το δέρμα περιμετρικά πρέπει να είναι φυσικό, μαύρο δέρμα και όχι δερματίνη και το κορδόνι μέσα σε αυτό πλεκτό βαμβακερό και όχι συνθετικό. Επίσης χαρακτηριστική είναι η μαύρη, μεταλλική επένδυση στις δυο οπές εξαερισμού. Πίσω από αυτές διακρίνεται ένα κομμάτι δέρματος.

Πιο κοντινή άποψη της φόδρας, με αυτό που οι αγγλόφωνοι συλλέκτες αποκαλούν "διαμάντι", τις δυο ρομβοειδείς ραφές δηλαδή, που αποτελούν ένα ακόμη χαρακτηριστικό. Μέσα σε αυτό βρίσκεται η αχνή πλέον σφραγίδα του κατασκευαστή (Kangol Wear Limited), το "βέλος" της αποδοχής από το War Department και η χρονολογία κατασκευής (1943). Οι σφραγίδες είναι από τα πράγματα που συνήθως προστίθενται στους μεταπολεμικούς μπερέδες για να ανεβασουν την αξία τους.

Επειδή βρίσκονται σε σημείο που βρισκόταν σε επαφή με το κεφάλι, είναι συχνά σβησμένες. Εκεί βοηθάει το "spray test" ή "wet test", όπου μπορεί κανείς να βρέξει τον μπερέ, κάτι που σκουραίνει τη φόδρα, αυξάνοντας έτσι κάπως το "κοντράστ". Με το φλας μιας φωτογραφικής φαίνεται τότε ακόμη καλύτερα η σφραγίδα.

Ένα ακόμη σημείο στο εσωτερικό. Η σφραγίδα αποδοχής του War Department. Aυτή αποτελείται από κάποιο κεφαλαίο γράμμα, τα αρχικά της υπηρεσίας δεξιά κι αριστερά από ένα βέλος (στη μορφή W /|\ D) και έναν κωδικό αριθμό του πιστοποιούμενου είδους. Κάθε χρονιά χρησιμοποιούνταν ένα διαφορετικό γράμμα (π.χ. Τ-1937, S-1938, R-1939, Q-1940, P-1941, O-1942, N-1943, M-1944, Ζ-1945, L-1946 κτλ.) και έτσι μπορεί να διασταυρωθεί η χρονιά της κατασκευής μέσω της χρονιάς αποδοχής, που συνήθως συμπίπτει.

Δυο ακόμη χαρακτηριστικά εδώ. Το κομμάτι δέρματος πίσω από τις οπές εξαερισμού. Ακόμη κι αν σε κάποιες περιπτώσεις έχει αφαιρεθεί, θα πρέπει τυλάχιστον να φαίνονται τα ίχνη της ραφής του πάνω στη φόδρα. Επίσης, όπως φαίνεται και στην προηγούμενη φωτογραφία, περιμετρικά στο εσωτερικό υπάρχει μια κλωστή, υπόλειμμα του ραψίματος. Το ίδιο ισχύει και για τη συγκεκριμένη. Αν έχει για κάποιο λόγο αφαιρεθεί, τα ίχνη της θα πρέπει να πρέπει να υπάρχουν.

Τα μεταλλικά διακριτικά στους μπερέδες στερεώνονταν επίσης με τρύπες που ανοίγονταν επάνω σε αυτούς και από έσα τους περνούσαν τα κρικάκια τους. Μεταπολεμικά, από τη δεκαετία του '50, ενσωματώθηκαν στους μπερέδες ειδικές υποδοχές σαν τσέπες, με έτοιμες υποδοχές, στις οποίες προσαρμόζονταν τα διακριτικά, τα οποία πλέον είχαν "λεπίδες" στο πίσω μέρος.

Και τέλος... μια ιδιοτροπία του συγκεκριμένου μπερέ, μάλλον λόγω "οικονομίας του πολέμου". Τα κομμάτια του 1942-1945 έχουν μαύρη φόδρα, με κάποια του '45 να έχουν χακί. Εδώ η φόδρα είναι περιμετρικά βυσσινί, ίσως γιατί στη συγκεκριμένη παρτίδα χρησιμοποιήθηκε ό,τι διαθέσιμο ύφασμα υπήρχε. Εξάλλου είναι "τυφλό" σημείο και πιθανόν με αυτόν τον τρόπο να εξοικονομούνταν περισσότερο μαύρο για τη φόδρα των εμφανών σημείων.

Μερικές φωτογραφίες ενός μάλλον αυθεντικού αλλά μεταπολεμικού μπερέ με πλαστές σφραγίδες. Η απουσία συγκεκριμένων στοιχείων είναι περισσότερο από εμφανής. Η συγκεκριμένη περίπτωση είναι βέβαια εύκολη...

Η χαρακτηριστική μεταπολεμική "τσέπη" για το διακριτικό.