Λατινικη Νομισματικη Ενωση
30/12/25 10:20:21
Ενα μικρο συνοπτικο αφιερωμα στην ΛΝΕ
Λατινική Νομισματική Ένωση
Η Λατινική Νομισματική Ένωση ιδρύθηκε σε μια συνθήκη μεταξύ Γαλλίας, Βελγίου, Ελβετίας και Ιταλίας (συμπεριλαμβανομένων των Παπικών Κρατών) το 1865. Στόχος της Λατινικής Νομισματικής Ένωσης ήταν να ενισχύσει το εμπόριο μεταξύ των διαφόρων χωρών τυποποιώντας το βάρος και τις διαστάσεις των νομισμάτων τους . Τέθηκε σε ισχύ την 1η Αυγούστου 1866 και έληξε 61 χρόνια αργότερα το 1927.
Μέλη της Λατινικής Νομισματικής Ένωσης, καθώς και χώρες που ακολουθούσαν τους κανονισμούς τους, ήταν: Γαλλία, Ιταλία, Ελβετία, Βέλγιο, Ισπανία, Αυστροουγγαρία, Ελλάδα, Ρουμανία και Σερβία.
Η συνθήκη ήταν δυνατή επειδή εκείνη τη στιγμή οι υπογράφοντες, όπως και πολλά άλλα έθνη, χρησιμοποιούσαν ένα διμεταλλικό πρότυπο. Σε ένα διμεταλλικό νομισματικό πρότυπο, τα χρυσά και ασημένια νομίσματα ήταν ίσα σε αξία ως νόμισμα με την αξία τους ως πολύτιμο μέταλλο.
Τα νομίσματα άξιζαν κυριολεκτικά το βάρος τους και ανταλλάσσονταν με χρυσό και ασήμι. Τα μέλη της Λατινικής Νομισματικής Ένωσης συμφώνησαν περαιτέρω να τυποποιήσουν το μέγεθος, το βάρος και την λεπτότητα των νομισμάτων τους. Η ιδέα πίσω από αυτό ήταν ότι, καθώς ο χρυσός και το ασήμι είχαν την ίδια αξία σε οποιαδήποτε χώρα, τα τυποποιημένα νομίσματα έγιναν πιο εύκολα ανταλλάξιμα. Η άρση της ανάγκης ζύγισης ενός νομίσματος και επαλήθευσης της καθαρότητάς του, θα επιτάχυνε σημαντικά τη διαδικασία για τους εμπόρους σε κάθε χώρα.
Πριν από τη Λατινική Νομισματική Ένωση, ο χρυσός και το ασήμι διατηρούσαν για πολύ καιρό μια ισοτιμία περίπου 1 μέρους χρυσού προς 15,5 αργύρου. Αυτή η αναλογία χρυσού-αργύρου υιοθετήθηκε ως σταθερό πρότυπο από τα μέλη της Λατινικής Νομισματικής Ένωσης για όλες τις μελλοντικές συναλλαγές.
Μετά τις κατακτήσεις του Ναπολέοντα, το χρυσό νόμισμα των 20 γαλλικών φράγκων - που κόπηκε για πρώτη φορά το 1803 - είχε γίνει αποδεκτό σε πολλά ευρωπαϊκά έθνη. Ως εκ τούτου, υιοθετήθηκε από τα κράτη μέλη ως σημείο αναφοράς για όλα τα κέρματά τους που κόπηκαν.
Το τυπικό χρυσό νόμισμα ορίστηκε στα 2,90322 γραμμάρια εκλεκτού χρυσού. Όπως και οι βρετανικές λίρες, ήταν διαιρετό σε είκοσι μεμονωμένες μονάδες. Τα μεγαλύτερα χρυσά νομίσματα ήταν γενικά 6,451 γραμμαρίων, με 5,806 γραμμάρια καθαρού χρυσού, σε καθαρότητα 900 λεπτότητας (90%).
Το βάρος και οι διαστάσεις του χρυσού νομίσματος των 20 γαλλικών φράγκων ήταν το πρότυπο για τα νομίσματα της Λατινικής Νομισματικής Ένωσης.
Τα μεγαλύτερα ασημένια νομίσματα των 5 ιταλικών λιρών και γαλλικών, ελβετικών ή βελγικών φράγκων, κόπηκαν όλα από ασήμι 900 λεπτότητας, ενώ κλασματικά ασημένια νομίσματα κόπηκαν από ασήμι 835 λεπτότητας.
Ανάπτυξη της Ένωσης
Πολλές γαλλικές αποικίες προσχώρησαν ή ακολούθησαν τα πρότυπα LMU. Η Ελλάδα εντάχθηκε επίσημα στην Ένωση το 1867 και συμμόρφωσε το νόμισμά της, τη δραχμή, με τους κανονισμούς του ομίλου.
Μετά από ανεπιτυχείς διαπραγματεύσεις, η Ισπανία και η Ρουμανία παρέμειναν επίσημα εκτός της Ένωσης, αλλά ακολούθησαν πολλές από τις πρακτικές της. Η Αυστροουγγαρία παρέμεινε επίσης εκτός της Ένωσης, αλλά συνήψε χωριστή νομισματική συμφωνία με τη Γαλλία. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να ακολουθεί επίσης πολλά από τα νομισματικά πρότυπα της Ένωσης.
Άλλα έθνη, όπως η Βουλγαρία, η Φινλανδία, η Σερβία, καθώς και χώρες της Λατινικής Αμερικής όπως το Περού, η Κολομβία και η Βενεζουέλα, υιοθέτησαν τα πρότυπα της Ένωσης αλλά δεν προσχώρησαν επίσημα.
Τα Παπικά Κράτη στην Ιταλία έκοψαν ασημένια νομίσματα κατώτερης καθαρότητας σε σχέση με τα πρότυπα της Ένωσης, πράγμα που σήμαινε ότι αποκλείστηκε από την Ένωση το 1870 και αποχώρησε λόγω 20 εκατομμυρίων λιρών.
Η Ένωση είχε αρχίσει μετά από μια μακρά περίοδο σταθερότητας στην αξία του χρυσού και της αναλογίας του προς το ασήμι, αλλά αυτό έληξε το 1873 στην αρχή της «Μακροχρόνιας Ύφεσης». Η αξία του αργύρου μειώθηκε δραστικά και αυτή η οικονομική ύφεση συνεχίστηκε μέχρι περίπου το 1895.
Εκείνη την εποχή, οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής εγκατέλειψαν το διμεταλλικό πρότυπο και στράφηκαν αποκλειστικά σε ένα πρότυπο χρυσού. Την ίδια χρονιά, η πρόσφατα ενοποιημένη Γερμανία εισήγαγε το χρυσό σήμα και έτσι εγκατέλειψε επίσης ένα διμεταλλικό πρότυπο.
Η πτώση των τιμών του ασημιού έκανε πολλά από τα έθνη της Ένωσης να σταματήσουν να κόβουν ασημένια νομίσματα το 1878. Όπως οι ΗΠΑ και η Γερμανία, τα κράτη της Λατινικής Νομισματικής Ένωσης εντάχθηκαν στον διεθνή κανόνα χρυσού. Ως εκ τούτου, εγκατέλειψε μια από τις κύριες αρχές της Συνθήκης, αλλά η LMU συνέχισε να λειτουργεί για μερικές ακόμη δεκαετίες.
Η οικονομική ιστορία δείχνει ότι οι δυσκολίες στην Ελλάδα οδήγησαν στην αδυναμία της να συμμορφωθεί με τα πρότυπα της Ένωσης και αποχώρησε επίσημα από τη Λατινική Νομισματική Ένωση το 1910.
Παρά όλες αυτές τις οπισθοδρομήσεις, ήταν ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος και οι επακόλουθες οικονομικές κρίσεις που τερμάτισαν τελικά την Ένωση, λήγοντας νομικά το 1927.
Ακολουθουν νομισματα της συλλογης μου.
Λατινική Νομισματική Ένωση
Η Λατινική Νομισματική Ένωση ιδρύθηκε σε μια συνθήκη μεταξύ Γαλλίας, Βελγίου, Ελβετίας και Ιταλίας (συμπεριλαμβανομένων των Παπικών Κρατών) το 1865. Στόχος της Λατινικής Νομισματικής Ένωσης ήταν να ενισχύσει το εμπόριο μεταξύ των διαφόρων χωρών τυποποιώντας το βάρος και τις διαστάσεις των νομισμάτων τους . Τέθηκε σε ισχύ την 1η Αυγούστου 1866 και έληξε 61 χρόνια αργότερα το 1927.
Μέλη της Λατινικής Νομισματικής Ένωσης, καθώς και χώρες που ακολουθούσαν τους κανονισμούς τους, ήταν: Γαλλία, Ιταλία, Ελβετία, Βέλγιο, Ισπανία, Αυστροουγγαρία, Ελλάδα, Ρουμανία και Σερβία.
Η συνθήκη ήταν δυνατή επειδή εκείνη τη στιγμή οι υπογράφοντες, όπως και πολλά άλλα έθνη, χρησιμοποιούσαν ένα διμεταλλικό πρότυπο. Σε ένα διμεταλλικό νομισματικό πρότυπο, τα χρυσά και ασημένια νομίσματα ήταν ίσα σε αξία ως νόμισμα με την αξία τους ως πολύτιμο μέταλλο.
Τα νομίσματα άξιζαν κυριολεκτικά το βάρος τους και ανταλλάσσονταν με χρυσό και ασήμι. Τα μέλη της Λατινικής Νομισματικής Ένωσης συμφώνησαν περαιτέρω να τυποποιήσουν το μέγεθος, το βάρος και την λεπτότητα των νομισμάτων τους. Η ιδέα πίσω από αυτό ήταν ότι, καθώς ο χρυσός και το ασήμι είχαν την ίδια αξία σε οποιαδήποτε χώρα, τα τυποποιημένα νομίσματα έγιναν πιο εύκολα ανταλλάξιμα. Η άρση της ανάγκης ζύγισης ενός νομίσματος και επαλήθευσης της καθαρότητάς του, θα επιτάχυνε σημαντικά τη διαδικασία για τους εμπόρους σε κάθε χώρα.
Πριν από τη Λατινική Νομισματική Ένωση, ο χρυσός και το ασήμι διατηρούσαν για πολύ καιρό μια ισοτιμία περίπου 1 μέρους χρυσού προς 15,5 αργύρου. Αυτή η αναλογία χρυσού-αργύρου υιοθετήθηκε ως σταθερό πρότυπο από τα μέλη της Λατινικής Νομισματικής Ένωσης για όλες τις μελλοντικές συναλλαγές.
Μετά τις κατακτήσεις του Ναπολέοντα, το χρυσό νόμισμα των 20 γαλλικών φράγκων - που κόπηκε για πρώτη φορά το 1803 - είχε γίνει αποδεκτό σε πολλά ευρωπαϊκά έθνη. Ως εκ τούτου, υιοθετήθηκε από τα κράτη μέλη ως σημείο αναφοράς για όλα τα κέρματά τους που κόπηκαν.
Το τυπικό χρυσό νόμισμα ορίστηκε στα 2,90322 γραμμάρια εκλεκτού χρυσού. Όπως και οι βρετανικές λίρες, ήταν διαιρετό σε είκοσι μεμονωμένες μονάδες. Τα μεγαλύτερα χρυσά νομίσματα ήταν γενικά 6,451 γραμμαρίων, με 5,806 γραμμάρια καθαρού χρυσού, σε καθαρότητα 900 λεπτότητας (90%).
Το βάρος και οι διαστάσεις του χρυσού νομίσματος των 20 γαλλικών φράγκων ήταν το πρότυπο για τα νομίσματα της Λατινικής Νομισματικής Ένωσης.
Τα μεγαλύτερα ασημένια νομίσματα των 5 ιταλικών λιρών και γαλλικών, ελβετικών ή βελγικών φράγκων, κόπηκαν όλα από ασήμι 900 λεπτότητας, ενώ κλασματικά ασημένια νομίσματα κόπηκαν από ασήμι 835 λεπτότητας.
Ανάπτυξη της Ένωσης
Πολλές γαλλικές αποικίες προσχώρησαν ή ακολούθησαν τα πρότυπα LMU. Η Ελλάδα εντάχθηκε επίσημα στην Ένωση το 1867 και συμμόρφωσε το νόμισμά της, τη δραχμή, με τους κανονισμούς του ομίλου.
Μετά από ανεπιτυχείς διαπραγματεύσεις, η Ισπανία και η Ρουμανία παρέμειναν επίσημα εκτός της Ένωσης, αλλά ακολούθησαν πολλές από τις πρακτικές της. Η Αυστροουγγαρία παρέμεινε επίσης εκτός της Ένωσης, αλλά συνήψε χωριστή νομισματική συμφωνία με τη Γαλλία. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να ακολουθεί επίσης πολλά από τα νομισματικά πρότυπα της Ένωσης.
Άλλα έθνη, όπως η Βουλγαρία, η Φινλανδία, η Σερβία, καθώς και χώρες της Λατινικής Αμερικής όπως το Περού, η Κολομβία και η Βενεζουέλα, υιοθέτησαν τα πρότυπα της Ένωσης αλλά δεν προσχώρησαν επίσημα.
Τα Παπικά Κράτη στην Ιταλία έκοψαν ασημένια νομίσματα κατώτερης καθαρότητας σε σχέση με τα πρότυπα της Ένωσης, πράγμα που σήμαινε ότι αποκλείστηκε από την Ένωση το 1870 και αποχώρησε λόγω 20 εκατομμυρίων λιρών.
Η Ένωση είχε αρχίσει μετά από μια μακρά περίοδο σταθερότητας στην αξία του χρυσού και της αναλογίας του προς το ασήμι, αλλά αυτό έληξε το 1873 στην αρχή της «Μακροχρόνιας Ύφεσης». Η αξία του αργύρου μειώθηκε δραστικά και αυτή η οικονομική ύφεση συνεχίστηκε μέχρι περίπου το 1895.
Εκείνη την εποχή, οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής εγκατέλειψαν το διμεταλλικό πρότυπο και στράφηκαν αποκλειστικά σε ένα πρότυπο χρυσού. Την ίδια χρονιά, η πρόσφατα ενοποιημένη Γερμανία εισήγαγε το χρυσό σήμα και έτσι εγκατέλειψε επίσης ένα διμεταλλικό πρότυπο.
Η πτώση των τιμών του ασημιού έκανε πολλά από τα έθνη της Ένωσης να σταματήσουν να κόβουν ασημένια νομίσματα το 1878. Όπως οι ΗΠΑ και η Γερμανία, τα κράτη της Λατινικής Νομισματικής Ένωσης εντάχθηκαν στον διεθνή κανόνα χρυσού. Ως εκ τούτου, εγκατέλειψε μια από τις κύριες αρχές της Συνθήκης, αλλά η LMU συνέχισε να λειτουργεί για μερικές ακόμη δεκαετίες.
Η οικονομική ιστορία δείχνει ότι οι δυσκολίες στην Ελλάδα οδήγησαν στην αδυναμία της να συμμορφωθεί με τα πρότυπα της Ένωσης και αποχώρησε επίσημα από τη Λατινική Νομισματική Ένωση το 1910.
Παρά όλες αυτές τις οπισθοδρομήσεις, ήταν ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος και οι επακόλουθες οικονομικές κρίσεις που τερμάτισαν τελικά την Ένωση, λήγοντας νομικά το 1927.
Ακολουθουν νομισματα της συλλογης μου.
Χρήστες που παρακολουθούν το Νήμα: 2 Επισκέπτες
© Συλλεκτικό Στέκι 2018
Designed & Developed by NeuroSynthesis