Τα πασχαλινά μου ψώνια

[sac]

την γοητεια

Προφανώς, εδώ διαφωνούμε.

Το έχω γράψει πολλές φορές ότι οι συλλέκτες του ευρώ και των μοντέρνων νομισμάτων γενικά είναι άνθρωποι που κοιτάζουν "προς τα εμπρός" και "προς τα έξω".

Πολλοί συλλέκτες (αλλά και άσχετοι, δηλαδή "μη συλλέκτες") τείνουν να συσχετίζουν το συλλεκτικό με το "παλιό", με τη "νοσταλγία" κλπ. (Εχμμμ... υπάρχουν και αυτοί που παρουσιάζουν κάποιον "φονταμενταλισμό", δηλαδή ψάχνουν στο παρελθόν λύσεις για το παρόν και για το μέλλον, αλλά ας μην το πάμε τόσο μακρυά...)

Σχετικά με το θέμα της σπανιότητας, στα μοντέρνα νομίσματα ισχύει το "μάζευε τώρα και σε κάποια χρόνια θα διαπιστώσεις ότι έχεις αρκετά σπάνια κομμάτια στα χέρια σου." Δες τι γίνεται με τα Panda, δες τι γίνεται με τα νιόβια...

Κατά τη γνώμη μου, η σπανιότητα (και η εμπορική αξία) είναι μόνο ένα "συν" στη συλλογή, ένα asset που λέτε εντώ στο Ελλάντα. Προφανώς κάποιος που μαζεύει ευρώ ενδιαφέρεται για το δίευρο με την Grace Kelly, αλλά δεν θα σπάσει και @@@@@ του για χάρη του. Ούτε θα παρατήσει τα υπόλοιπα και θα ασχολείται μ' αυτό. Το πολύ-πολύ... θα πάει να μαζέψει κάτι άλλο μ' αυτά τα λεφτά...

---

Πάντως βλέπω πάρα πολλούς να λένε πράγματα όπως:
- "πεντάρα με τρύπα", λες και δεν βγάζει ακόμα η Δανία τρύπια κέρματα,
- [νομίσματα "σαν το ευρώ" (δηλαδή διμεταλλικά)], λες και δεν έχει γεμίσει η υφήλιος με διμεταλλικά και τριμεταλλικά,
- "το καινούριο μονόλιρο της Βρετανίας με το ολόγραμμα", λες και δεν έχουμε φάει στη μάπα τον Henri "ολογραμμάτο" (ακόμα και η Τανζανία έχει βγάλει κέρμα με ολόγραμμα)
και διάφορα τέτοια...

Να θυμηθώ, ίσως, και έναν "χαμό" που έγινε πρόσφατα με τα χαρτονομίσματα της Β. Κορέας...

Τέσπα, όποιος είχε στα χέρια του σειρές νομισμάτων κανονικής κυκλοφορίας του Μεξικού ή της Ταϊλάνδης και τα έδωσε γιατί προτιμούσε κάτι άλλο, μαγκιά του. Αλλα δεν νομίζω να υπάρχουν 5 τέτοιοι. Οι περισσότεροι ούτε ξέρουν πώς είναι.