20 ΔΡΧ 1960

[exmim]

Όλα τα μέταλλα, με τα χρόνια, οξειδώνονται (εκτός από τον χρυσό),  παίρνουν δηλαδή κάποια πατινα. Ανάλογα με τον χώρο, την επιφάνεια που ακουμπάνε, την ατμόσφαιρα, κ.λ.π. υπάρχουν πολλοί παράγοντες, κάποιοι τις λένε (και εγώ μαζί), συνταγές, οκ. Με τον καιρό, μαθαίνουμε, τις ιδανικές συνθήκες (συνταγή),που θέλει ο κάθε φυσικός χρωματισμός (πατινα), για να δημιουργηθεί. Και φροντίζουμε ανάλογα. Μια πατινα δημιουργημένη σε μια με δυο ώρες, είναι τεχνίτη, όχι επιθυμητή από τους περισσότερους συλλέκτες, και δεν έχει και την αντίστοιχη αντοχή. Μια πατίνα, που χρειάστηκε χρόνια για να γίνει, έστω και αν τις συνθήκες τις επέλεξα η όχι εγώ-εμείς, η ήταν από κάποιον ταμπλα, σε μια βιτρίνα καταστήματος, η μέσα σε κασετίνα η πουγκί, σε κάποια θυρίδα,(το μέταλλο θα οξειδωθεί, δύσκολα να το αποφύγεις),  έχει πολλαπλάσια αντοχή, και είναι ασπίδα, αλλά και πιστοποίηση παλαιότητας του νομίσματος. Πιστεύω ότι οι περισσότεροι συλλέκτες, εκτιμούν, ανάλογα, μια φυσική πατίνα, και την κυνηγούν, όχι βέβαια ότι και τα άσπρα, δεν έχουν την γοητεία τους….. Αλλά, αυτό, το γλυκοκιτρινοθάλασσοπράσινοροζουλι, είναι όλα τα λεφτά!!!