Δίευρα για το 2019

[digo]

Η επέτειος της πτώσης του τείχους του Βερολίνου δεν τιμάται μόνο με αναμνηστικό δίευρω από Γαλλία και Γερμανία, αλλά και με πεντάευρω από την Ιταλία. Μεγάλη στενότητα ιδεών!

Επειδή άρχισα να διαβάζω για τα διευρα του 2020, έκανα μια επανάληψη σε αυτά του 2019.

Η πτώση του τείχους ήταν ένα παγκόσμιο γεγονός που σηματοδότησε το τέλος του κομμουνισμού, και το τέλος του Ψυχρού πολέμου, άρα δικαίως τιμάται έτσι από 3 χώρες κατ’εμε. ( Χωρια η μαεστρία του Χέλμουτ Κολ να αποφύγει την επίσημη «επανένωση» γλιτώνοντας έτσι τη Γερμανία από την πληρωμή πολεμικών αποζημιώσεων ). Η τραγική έλλειψη έμπνευσης κατ’εμε φαίνεται στα απίστευτα βαρετά σχεδια  (μόλις έγραψα κάτι για τα COTY αλλά τελικά αποφάσισα να μην το δημοσιεύσω, άλλη τραγωδία εκεί).

Λαμπρή εξαίρεση κατά την ταπεινή μου άποψη αποτελεί το χρωματιστό 5ευρο της Ιταλίας , και μόνο φίλος των εγχρώμων δεν είμαι. Το συγκεκριμένο νόμισμα όμως είναι σαν πίνακας μοντέρνας τέχνης.

Εξακολουθούμε να μην γνωρίζουμε αν τα μασούρια του Ντα Βίντσι εξαντλήθηκαν πραγματικά, ενώ το προυφ με κοπή μόλις 5000 τεμάχια είναι ακόμη διαθέσιμο όπως και το coincard στο Ιταλικό νομισματοκοπείο.

Όσο γι αυτό του Μονακό που βλέπω ότι ακόμη δημιουργεί ρίγη συγκίνησης στους συλλεκτες έως ότου και εάν καταφέρουν να το αποκτήσουν , ήταν επιεικώς απαράδεκτο, χωρια η τιμή του.

Αντίθετα τα 10000 Γαλλικά προυφ διευρα με τον Αστερίξ εξαντλήθηκαν εν ριπή οφθαλμού. Εγώ εξασφάλισα ένα από την δευτερογενή αγορά γιατί μου άρεσε πολύ, ενώ δεν συλλέγω μη Ελληνικά διευρα.

 Και μια που το ανέφερα αυτό, οφείλω να ομολογήσω ότι η συλλογή διευρων από όλη την Ευρώπη και μάλιστα στις τεράστιες ποσότητες που κόβονται τα νομίσματα κυκλοφορίας, είναι από τις πλέον επίφοβες οικονομικά, αφού μόνον ένας συλλέκτης είναι διατεθειμένος να πληρώσει ένα premium για ένα διευρο κάποιας πρώην Ανατολικής χώρας που κόπηκε σε εκατοντάδες χιλιάδες αντίτυπα. Οι έμποροι πληρώνουν ονομαστική αξία με ελάχιστες εξαιρέσεις τα τρία μίνι κρατίδια. 

Η δε μεγάλη πλειοψηφία συλλεκτών διευρων απ’ολη την Ευρώπη, αποτελείται από νέους η λιγότερο νέους συλλεκτες που πληρώνουν για το ετήσιο άλμπουμ και τα υπόλοιπα τα βρίσκουν από την κυκλοφορία σε ονομαστική αξία (όσα βρουν τέλος πάντων) , κάτι που εμπεριέχει και λίγο από την αρχική αγνότητα του συλλεκτισμου αλλα ως εκεί. Όταν βαρεθούν σε τελική τα ξοδεύουν. Και θα βαρεθούν, είτε γιατί δεν κατορθώνουν να βάλουν και τα παιδιά τους στο παιχνίδι, είτε γιατί είναι ένα πρόγραμμα χωρίς τέλος και ανεξέλεγκτο. Άντε τραβα βρες 32 διαφορετικά διευρα το χρόνο από την κυκλοφορία.... Κάθε χρόνο και με ολο και περισσότερα. Εδώ ούτε τις εκδόσεις της ΤΤΕ δεν εξαντλούμε ετησίως και δικαιως . Αυτό σε αντίθεση με το πρόγραμμα των 50 quarters των ΗΠΑ, που ξεκίνησε το 99 και τελείωσε το 2009, κι εκεί με δυνατότητα αγοράς προυφ, η ασημένιων προυφ με υπεραξία, η με ψάξιμο στα ψιλά τους αλλά στην ονομαστική.