ΟΧΙ.1000 δρχ.1990

[digo]

Διαφορα τιμής;

Συγνώμη βρε Θανάση, για τα ασημένια δεν τα κατέχω και τόσο, αλλά το χρυσό ΟΧΙ παραμένει στις 2 πρώτες θέσεις των δραχμικών αναμνηστικών με μεγάλη διαφορα από οποιο είναι τρίτο, επι 40 συναπτά έτη. 

Για πρώτη φορα φέτος, με την τρελλα με τους Περσικους, τον Αριστοτελη και την εισαγωγή νέου ρεύματος συλλεκτών, είδα την τιμή του που ήταν κολλημένη στα €2000 και πλέον, να ψιλό κατρακυλάει και να έχει φτάσει τα €1200-€1500 αναλόγως με τον αγοραστή και τον πωλητή. Αλλά υπάρχει πατωμα, πάντα για το χρυσό μιλώντας. Αυτό βγήκε σε 500 τεμάχια για συλλεκτες, εμπόρους και εμπορο συλλεκτες και αλλα 500 δόθηκαν ως δώρο, τιμής ενεκεν, σε απόστρατους αξιωματικούς που είχαν υποθέτω λάβει μέρος στον Β Παγκόσμιο πόλεμο. Επειδή η ηλικία τους ήταν κάπως προκεχωρημένη, μόλις πέθαινε κάποιος, ερχόταν η χήρα και το έσπρωχνε στην αγορά. Λογικά, θα πρέπει πια να υπάρχουν τουλάχιστον 800-900 σε συλλογές και σε εμπόρους, αλλά έκανε ΘΡΑΥΣΗ από το 1990 που βγήκε και μετέπειτα.

Την ίδια ημέρα που κυκλοφόρησε και έγινε sold out στην TTE η οποία το πουλούσε ουσιωδώς σε τιμή χρυσού, στις 25000 δρχ, ίσως κανα χιλιάρικο πάνω από μια χρυσή λίρα τότε, άλλαζε χέρια μεταξύ εμπόρων στις 75000 δρχ. Εγώ αγόρασα το πρώτο μου γύρω στο 92-93 στα 200 χιλιάρικα (δρχ) από πάγκο στην οδό Νορμανου παρακαλώ πολύ, στο κουτί του, με το πιστοποιητικό του και τα σέα μεα του, και το τελευταίο στις 300 χιλιάδες δρχ λίγο πριν περάσουμε στο ευρώ, όπου ανέβηκε στα €2000-€2500 η κάπου εκεί.

Τώρα έχει τροπον τινα γίνει κάπως προσιτό ξανά και θα είναι ακόμη φτηνότερο του χρόνου κλπ. Κάτω από το χιλιάρικο πολύ δύσκολα πάντως το βλέπω να πέφτει.

Ο παμπόνηρος Έλληνας λοιπόν, βλέποντας τον χαμό που έγινε, κι ας μην είχε ξαναπιάσει ούτε χρυσό κόκκο στο χέρι του, στήθηκε την επόμενη χρονια να ψωνίσει το «δελφινάκι», το χρυσό των 
Μεσογειακών αγώνων δηλαδή που λέει κι ο Θανάσης. Δεν είναι όμως κάθε μέρα του Αη Γιάννη. Εκεί έμεινε και παρέμεινε κι όταν αυξήθηκε η τιμή του χρυσού, αντίστοιχη αύξηση είχε και το δελφινακι που κυμαίνεται τα τελευταία 10 και πλέον χρόνια στα €300, πλην της φετινής χρονιάς όπου πάλι λόγω ανόδου του χρυσού θα έχει την τιμή μιας χρυσής λίρας.

Και το 1993 ξύπνησε κι η ΤΤΕ και μας χρέωσε το χρυσό της Δημοκρατίας (με τον Περικλή) και την ωραία Γαλλική συσκευασία στα 60 χιλιάρικα.... 

ΜΗΝ τα σλαμπάρετε τα αναμνηστικά, ειδικά με την πάροδο των χρόνων, η άψογη συσκευασία , μέχρι και το τελευταίο πλαστικό μεντεσεδακι αν υπάρχει, συν τα πιστοποιητικά, αλλά και το ίδιο το κουτί, μην έχει ξεθωριάσει, η δεν ξέρω τι άλλο, (και εννοειται το νόμισμα που περιέχει μέσα στην ποτε ανοιγμένη καψουλα του), είναι αυτή που δίνει την υπεραξία έναντι άλλων κακό φυλαγμένων για να μην σκεφτώ χειρότερα με νομίσματα εκτός κάψουλας να ρολλαρουν στο πατωμα....

Δείτε και τη χρυσή δραχμούλα που βγήκε και σε 20000 κομμάτια! Η ποιότητα της ορίτζιναλ συσκευασίας καθορίζει εάν θα αγοραστεί για πολύτιμο μέταλλο η για €50-€100 παραπάνω. Τι να τα κάνω τα PR69 DCAM, η και τα PR70; Αμερικανακι είμαι; Άσε που τα δραχμικά αναμνηστικά έγραφαν και PR66 αν όχι και χειρότερα ανάλογα με το ποσο το είχε κανιβαλιστει ο κάτοχος και οι μετέπειτα από αυτόν. Μόνον η χρυσή Γυναίκα (έτος της, 1985) , που έφτασε άνευ συσκευασίας, μέσω Γερμανίας όπου τα κουτιά τα πετάνε μην τους τρώνε χώρο δικαιολογούσε μια πιστοποιηση για να μην είναι χύμα, άσε που είχε κι αυτή ένα μοναδικό κουτί που δεν βρίσκεται με τίποτε σχεδόν σε άψογη κατάσταση, τυχεροί οι έχοντες.