Morton & Eden 21 July 2022

[orfeas]

Μερικές πληροφορίες, κάπως ανακατεμένες, αλλά πιθανόν χρήσιμες για κάποιους

Τα δοκίμια με το ESSAI ή το γράμμα Ε (χρυσά, ασημένια, χάλκινα ή χαλκο-νικέλινα) στο Γαλλικό Νομ/πείο, όπως μου είχαν πεί πριν καμμιά 40 χρόνια, τα θεωρούσαν επίσημα δοκίμια και τα έκοβαν κατά κανόνα σε 8 ή 9 κομμάτια με συγκεκριμένους προορισμούς.
Οι κανόνες όμως μπαίνουν για να παραβιάζονται. Ετσι, καμμιά φορά έκοβαν μερικά περισσότερα, ώστε να επιλέξουν τα 8 ή 9 καλύτερα για αποστολή στους αποδέκτες. Τα υπόλοιπα πήγαιναν για ανακύκλωση (θεωρητικά ? ?).
 
Στην πράξη, έχω και εγώ ερωτηματικά και απορίες
1.      Αφού κόπηκαν τα ίδια κομμάτια (8 ή 9) θα έπρεπε να έχουν την ίδια σπανιότητα και όμως . . . ? ?
2.      Γιατί κάποια Ε ή ESSAI (κυρίως Χάλκινα ή Cu-Ni) είναι ήδη γνωστά σε περισσότερα από 9 τεμ  ? ?
όλα τα χρυσά και τα περισσότερα ασημένια, ακολουθούσαν αυτή την πορεία (λόγω και της μεγάλης αξίας του μετάλλου). Από τα υπόλοιπα, χάλκινα και Cu-Ni ξέμεναν αρκετά ξεχασμένα σε γραφεία αρμοδίων
3.      Σε ίδιο αριθμό κοπής και ίδια σπανιότητα, γιατί έχουμε μεγάλες διαφορές τιμών ? ?
4.      Σε ένα σετ δοκιμίων πχ 1-2-5-10 λεπτά χάλκινα ή 50- 100 δρ χρυσά, ενώ έχουμε ίδιο αριθμό κοπής άρα και σπανιότητος, γιατί οι τιμές αυξάνονται ανάλογα με την αναγραφόμενη αξία ? ? Δηλ γιατί το 50δρ φτηνότερο από το 100δρ ? Ετσι κι αλλιώς το βάρος του μετάλλου εδώ δεν παίζει ρόλλο.
 
Βάζω αυτά τα ερωτηματικά και απορίες προς συζήτηση, σκεπτόμενος ότι και άλλοι θα έχουν παρόμοια.
 
Η προσπάθεια σύγκρισης των δύο δημοπρασιών, σε εποχές με τόσο διαφορετικές συνθήκες, πολλές φορές φέρνει λανθασμένα συμπεράσματα.
 
1 ) Τότε δεν γνωρίζαμε κάν την ύπαρξη πολλών νομισμάτων και ιδιαίτερα των σπανίων. Οι γνώσεις μας περιοριζόταν στον Πετούση, τον Divo και ότι σημειώσεις ειχε ο καθένας μας
2 ) Η πληροφόρηση για τις δημοπρασίες, ελάχιστη από φίλους ή κατά τύχη
3 ) Για να πας στο εξωτερικό, είχες δικαίωμα να πάρεις μαζί σου, μόνο 250 US $ τον χρόνο
4 ) Για να στείλλεις τα λεφτά του κερδισμένου λαχνού, γραφειοκρατία με υπηρεσίες, χαρτιά, άδειες, πιστοποιητικά κλπ. και άλλα παρόμοια για την άδεια εισαγωγής
 
Ετσι ελάχιστοι πήγαιναν σε δημοπρασίες του εξωτερικού και σχετικά λίγα τα χτυπήματα.
Οι ξένοι συλλέκτες, ποτέ δεν ήταν φανατικοί αγοραστές των ελληνικών, εκτός αυτών με τα Crown size κλπ
 
Η μεγάλη διαφορά ανάμεσα στις τιμές που πληρώνει ο πλειοδότης και εισπράτει ο καταθέτης, ήταν ένας από τους πολλούς λόγους που τα περισσότερα σπάνια νομίσματα (60-70 %)  επωλούντο χέρι με χέρι. Ετσι πχ τα 1 & 2 δρ 1915 από το 1963 στον Schulmann (*), άλλαξαν 3 φορές κάτοχο, μέχρι να φθάσουν to 1979 στον Spink
(*) Στην δημ/σία αυτή του Schulmann δεν υπάρχει φωτό της 1 δρ (με εκκίν 2.000 GBP), ενώ υπάρχουν πολλών άλλων με εκκιν. 100 και 200 GBP 

Γενικά η σπανιότητα δεν είναι πόσες φορές εμφανίστηκε ή πόσο καιρό έχει να βγεί ή πόσο ψηλά ανέβηκε η τιμή του
 
 Ορφεας-Παναγ. Αρκομανης