1 λεπτο 1828 πλαστο

[orfeas]

Συμφωνώ με τον Θωμά.
Είναι γνωστό ότι σε κάθε χαλκουργείο υπάρχει απαραίτητα και ένα καμίνι. Σφυρηλατώντας τον χαλκό για την κατασκευή κάποιου αντικειμένου, αυτός σκληραίνει και δεν μπορεί να δουλευτεί. Μπαίνει στο καμίνι και με την θερμοκρασία μαλακώνει, οπότε μπορεί να συνεχιστεί η σφυρηλάτηση.

Είναι σίγουρο ότι με την εξέλαση σε κυλίνδρους αυξάνεται λίγο η σκληρότητα, αλλά δεν είμαστε σίγουροι, όπως λέει και ο Θωμάς, αν γινόταν αυτή η διαδικασία. Η σκληρότητα αυξάνεται περισότερο με το χτύπημα στην πρέσα κατά την κοπή του νομίσματος.

Στα πλαστά, η θερμοκρασία που έχει το μέταλλο κατά την χύτευση, κρατά το νόμισμα μαλακό μετά το βγάλσιμο από τα καλούπια και έτσι είναι ευκολότερο το λύγισμά του. Βέβαια κάποια από τα πλαστά που είχαν μεγαλύτερο πάχος (λόγω των πρωτόγονων συνθηκών χύτευσης), δεν λύγιζαν με τίποτα.

Aλλα σημεία εκτός των αναφερομένων από τον Θωμά, είναι οι διαφορές στον σταυρό, στα φτερά (κυρίως στα δεξιά) κλπ κλπ.

Ετσι για την Ιστορία, πριν μερικές δεκαετίες, άνθρωποι της ΠΝΕ εντόπισαν τον Ιταλό που έφτιαχνε τα πλαστά μονόλεπτα (Ch. 112. G-h), με πρωτόγονες συνθήκες, χυτά, σε λαστιχένια καλούπια.
Μετά το  "ντου" που έγινε στο μαγαζί του, φοβήθηκε και σταμάτησε πρόωρα και άδοξα, παραδίδοντας μάλιστα και τα λαστιχένια καλούπια που χρησιμοποιούσε, τα οποία υπήρχαν στην ΠΝΕ μέχρι και το 2004-2005.

ορφεας