5 λεπτα 1869

[digo]

Στέλιο μου,

απαντώ μόνον στις ανακρίβειες της τελευταίας σου απάντησης, όπως και πριν απέφυγα να ασχοληθώ με το θέμα των γραμματοσήμων που άνοιξες.

Πρώτον, ούτε «σας» θεωρώ, ούτε άφησα την παραμικρή αιχμή ότι «είστε» άσχετοι. Αυτό ίσως είναι το συμπέρασμα που έβγαλες εσυ από τα γραφόμενα μου και λυπάμαι γι αυτό.

Δεύτερον, ούτε το 2003 στάλθηκαν τα πρώτα νομίσματα για πιστοποιηση ούτε ο Γιάννης (ο Ζ υποθέτω) τα πρώτο έστειλε. Προσωπικά άρχισα να στέλνω μόνος μου όλη μου την συλλογή για πιστοποιηση, σταδιακά, και μόνον τα καλύτερα κομμάτια, αλλά αυτά ήταν η πλειοψηφία, διότι ήμουν πάντα της νοοτροπίας λίγα και καλά.

Αυτό άρχισε από το 1998. Αφορμή στάθηκε μια παρτίδα από 20 πιστοποιημένα νομίσματα που βρήκα σε εμπορο των Αθηνών και τα αγόρασα όλα, πλην μιας δραχμής του 1851, Anacs MS62 διότι καθυστέρησα κατά μια εβδομάδα να συγκεντρώσω το ποσον γι αυτή.

Αυτός ήταν και ο λόγος που απευθύνθηκα σε αυτήν την εταιρεία , την Anacs, διότι η παρτίδα τέτοια ήταν. Την έψαξα λίγο στο διαδίκτυο, και ενώ έβλεπα και την ύπαρξη της PCGS και NGC σε ξένα νομίσματα στο διαδίκτυο, επέμεινα στην Anacs γιατί ακριβώς πιστοποιούσε και νομίσματα με τυχον θέματα, μικρά η μεγάλα. Γύρω στο 2000, έκανα και την πρώτη αποστολη στην PCGS, μέσω ενός Άγγλου πολύ γνωστού εμπόρου, που τότε είχε ένα μαγαζάκι διπλα στο παλιό SPINK, του Steve Fenton.

Έτσι για την ιστορία, ο κύριος Φεντον ήταν ο συνιδιοκτήτης το 2004 (με το Αμερικανικό Δημόσιο) του μοναδικού νόμιμου 20δολλαρου του 1933, παλιότερης ιδιοκτησίας Φαρουκ ( το νόμισμα βρισκόταν εκτός Αμερικανικού εναέριου χώρου όταν ο Ρούζβελτ έβγαλε το διάταγμα περί μη κατοχής χρυσού από ιδιώτες το 33), που πουλήθηκε μετά από πολυετή δικαστική διαμάχη, ως το μοναδικό λοτο μιας ειδικής δημοπρασίας του οίκου Sotheby’s στα $8 εκατομμύρια, ρεκόρ τότε και μόλις δεύτερο σήμερα. Επίσης, σήμερα είναι αυτός που έχει αγοράσει μεταξύ αλλων τον οίκο Baldwin’s όπου εργαζόταν και ο αείμνηστος Δημητρης Λουλακακης τα τελευταία του χρόνια, και είναι από τις γνωστότερες φιγούρες του Βρεταννικου αλλά και παγκόσμιου νομισματικού κύκλου.

Εγώ όμως τον γνώρισα κάνοντας μια αγορά ενός μισολιρου του 1902, από εκείνο το στεναχωρο μαγαζάκι, και επειδή ήταν ένας από τους δυο όλους κι όλους αντιπροσώπους της PCGS στην Ευρώπη, κι εγώ είχα τότε αγοράσει κάποια πολύ όμορφα Ιονικα και αλλα νομίσματα, σημαντικής συνολικής αξίας, όποτε είχε πια έρθει η ώρα να δοκίμαζα και καμία άλλη εταιρεία, μετά από καμία 100στη νομίσματα και 5 αποστολές που είχα ήδη στείλει στην Ανακς τα προηγούμενα 2 χρόνια.

Αυτά ήταν θέματα ιδιωτικά ενός συλλέκτη, που ούτε σε φόρουμ, ούτε άλλου έμπαινα διαδικτυακά, μόνο στην ΠΝΕ πήγαινα και είχα σχέσεις με άλλους συλλεκτες. Με λίγους από τους οποίους πιθανότατα συζήτησα και συζητούσα το θέμα της πιστοποίησης και των αποστολών μου, αλλά σαν ιδιωτικό θέμα. 

Κι όταν η πιστοποιηση απλώθηκε λίγο, φυσικά και ήμουν κι εγώ σε αυτούς που είδαν την ευκολία μεταβίβασης που η πιστοποιηση παρείχε, και κυρίως την ελάχιστη απώλεια αν όχι κέρδος στην μεταπώληση, που προ αυτής ήταν τεράστια, δηλαδή αγόραζες ένα νόμισμα σε Χ τιμή, τύχαινε να θέλεις να το ξανά πουλήσεις γρήγορα είτε γιατί το αναβάθμισες είτε γιατί κάτι καλύτερο είχε εμφανιστεί και χρειαζόσουν ότι πόρους μπορούσες να βρεις, και οι έμποροι το επαναγοραζαν με 60-70% (και τώρα ισχύει αυτό, απλά οι συλλεκτες με ανοικτά ματια βλέπουν τις επιλογές τους και πράττουν), με εξαίρεση τα χρυσά ειδικά αναμνηστικά της ΤΤΕ που και τότε όπως και σήμερα ήταν τα πλέον δημοφιλή και ρευστοποιήσιμα σε 90% της τιμής αγοράς των. 

Χαρακτηριστικά θυμάμαι τον ίδιο τον εμπορο από τον οποίο πήρα την παρτίδα να μου λέει: «δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευχαρίστηση για έναν εμπορο συλλεκτικών, από το να ξανά πουλάει το ίδιο κομματι δυο και τρεις κι όσες χρειαστεί φορές». 

Αυτά φίλτατε Στέλιο, σεβαστές οι προτιμήσεις σου στα νομίσματα details, δεν μπορούμε να έχουμε όλοι τα ίδια γούστα, αλλά για εμένα το μάθημα ήταν πολύ περισσότερο στο πως έμαθα ο ίδιος να αξιολογώ νομίσματα μέ την βοήθεια της Ανακς , με επιτυχίες και λάθη φυσικά . Κι όταν δεν είχα προβλέψει ένα θεματάκι, δηλ μου είχε διαφύγει, μου την έδινε με τα details, όπου είχα πάρει από au details, net AU 50 (δηλαδή δεν με κατέβασε καθόλου κατηγορία) μέχρι unc details, net VF35, για δρχ του 74 νομίζω κομμένη «βασιλόπιτα». Αυτό πολύ περισσότερο από το να αγοράζω έτοιμα πιστοποιημένα. Και επειδή ήταν παρά πολύ αυστηρή εταιρεία, κάποια στιγμή που άλλαξαν και ιδιοκτησία και graders και σύστημα, τους παράτησα και εστειλα την πλειοψηφία των νομισματων για επαναπιστοποιηση με συντριπτικά βελτιωμένους βαθμούς, μέχρι από AU50 σε ΜS64 BN είχε πάει ένα μονολεπτακι του 1846.